Het verdriet van Limburg

Een bezoek aan Limbourg leert dat de de resten van het oer¬Limburgs schaars zijn binnen de vestingmuren. Een stokoude toren heet nog Leuwencuyl. Hertog Hendrik liet op die plek in de twaalfde eeuw een leeuw opsluiten. Het dier had hij als souvenir meegenomen van een kruistocht. Ook ten zuiden van de Voerstreek verruilden dorpen het Limburgs voor het Waals. Bombaye (Bolbeek) en Warsage (Weerst) spraken tot in de vijftiende en zeventiende eeuw dialect. Berneau (Berne), vlakbij `s ¬Gravenvoeren, gaf het Limburgs pas begin vorige eeuw op. Het dialect is er niet helemaal verdwenen. De oude Burgstraat heet nog steeds Beuristrate en Op de Steenkuil heet Stécoule. Een uitzondering op het Nederlands taalgebied vormde het zuiden van het Land van Dalhem. Hier won het Frans later ook steeds verder aan invloed. Zo kende Weerst (Warsage) tot 1630 een Nederlandstalige gemeentelijke administratie en ook Berne (Berneau) en Bolbeek (Bombaye) kenden vanaf 1700 een geleidelijke verfransing. Hoewel het Nederlands er in officiële stukken de gebruikelijke taal bleef tot in 1795. In Sint-Jansrade (Saint-Jean-Sart) werd het Nederlands in 1775 als officiële taal vervangen door het Frans.