Aubel

Ik zocht een boek over Aubel. Kon er geen vinden, dus schreef ik er zelf maar een. In volle glorie lag Aubel weer te pronken op een waterscheiding tussen het stroomgebied van de Bel en het stroomgebied van de Berwijn. Onlosmakelijk verbonden met een bocagelandschap, het ‘Land van Herve’, gekenmerkt door een in weiland gelegd glooiend landschap met als ingrediënten: kleine landschapselementen, boomgaarden en vele solitaire boerderijen, lijkend op zichzelf verdedigende forten. Met elkaar verbonden door weidepaden en tourniquets. Aubel bevestigde zichzelf telkenmale opnieuw. Rondkijkend over de omliggende gehuchten. Zonder te beseffen dat hier eeuwen lagen voor het oprapen. Zoveel was er gebeurd. Reinoud en Simone zegen zacht de côte de Hagelstein af en traden het wonder dat Aubel heette binnen. Benieuwd wat hen te wachten stond. Niet vermoedend dat zij er voor altijd zou blijven. Maar dat was nog een geheim.