Glorieuze wijven en duivelinnen

Eeuwenlang zijn vrouwen op een andere manier beoordeeld en behandeld dan mannen, omdat zij ‘anders’ waren, ‘zwakker’ waren, en op grond daarvan een andere rol en plaats in de samenleving kregen. Ze hadden – om het in modern beleggingsjargon te zeggen – de status van rommelkrediet. Telkens weer hebben grote (?) denkers, wetenschappers, godgeleerden en kunstenaars zich beijverd om de inferioriteit van de feminiene medemens in de verf te zetten. Veel uitspraken vinden hun oorsprong in gekwetste ijdelheid of kinderachtige reflexen.

Desondanks hebben heel wat Belgische vrouwen de vaderlandse en de Europese geschiedenis gekleurd. Zo stond Théroigne de Méricourt, de Luikse Furie, tijdens de Franse Revolutie op de barricaden aan het hoofd van een vrouwenleger. Voor Marie Moke, de grootste pianovirtuoze van de 19de eeuw, schreef Chopin zijn mooiste etudes en voor haar wilde de jaloerse Hector Berlioz drie moorden plegen. Hélène Dutrieux werd verscheidene keren wereldkampioene wielrennen en verwierf internationale vermaardheid als stuntpilote.

Die illustere vrouwen van weleer zijn vandaag zo goed als volledig vergeten. Net als Berthe Geudens, die als eerste blanke vrouw Congo doorkruiste, Marie Popelin, de eerste advocate van ons land, Isala Van Diest, de eerste vrouwelijke arts, Caroline Popp, moeder van tien kinderen en de eerste vrouwelijke hoofdredacteur ter wereld, Vina Bovy, internationaal bejubeld als de Gentse La Callas, modeontwerpster Norine De Schrijver, de Coco Chanel van het Noorden, Emilie Claeys, de pasionaria van de socialistische vrouwenbeweging en vele anderen die in Glorieuze wijven en duivelinnen aan de vergetelheid worden ontrukt.