Zielsveel

Ik fiets.
Steeds sneller ga ik.
Mijn moeder is in het midden van de straat gestopt.
Dat kan. In deze buurt komt nooit iemand.
Mijn moeder wacht.
Eerst glimlacht ze nog maar even later lees ik de twijfel in haar ogen.
Ik blijf op de pedalen bonken, stuur recht naar de Volvo toe.
Mijn moeder stapt uit, roept zenuwachtig lachend dat ik moet uitkijken.
Op het ogenblik dat ik haar auto vol raak, slaakt ze een gil. Het voorwiel van mijn fiets vouwt dubbel, het stuurwiel slaat opzij, ik smak op de motorkap en rol op de grond. Even wordt het wit voor mijn ogen.
In de verte hoor ik ‘In Rainbows’ van Radiohead.
Dat zou ik geen hemelse gezangen willen noemen.

Wat gebeurt er als je ontdekt dat je moeder een dubbelleven leidt? En hoe reageer je als je weet dat je vriendje de zoon is van iemand die je liever niet in je leven wilt? Wat doe je als je merkt dat de zogezegde depressie van je vader een dekmantel is om een ander probleem te verbergen? En bestaat er een manier om de aandacht te trekken van ouders die net doen alsof er niets aan de hand is? Moet je heel ver gaan voor ze je opmerken? En wil je dat wel?