Wonder (dat ik hier nog zit)

Doc kijkt me aan en zegt: ‘Jeetje meisje, het is een wonder dat jij hier nog zit. Met deze waardes was het aannemelijker geweest dat je hart ermee gestopt was.’ BAM! Die komt binnen. Precies wat ik al maanden gevoeld en aangegeven heb. Het gaat niet goed, mijn lichaam gaat binnenkort zeggen dat het er klaar mee is.’
Als Anniek 19 is, wordt ze heel erg ziek. Niemand snapt wat er aan de hand is. Als jaren later wordt ontdekt dat ze de ziekte van Lyme heeft, is haar zenuwstelsel al aangetast en helpen antibiotica niet meer. Op haar 25ste ligt Anniek de hele dag in een donkere, stille kamer, nauwelijks meer in staat om te bewegen of te praten. Ze is op. Dat ze haar grote steun en toeverlaat heeft verloren bij de ramp met de MH17, maakt haar situatie alleen maar nóg erger.
Maar dan begint een wonder dat nog altijd voortduurt. Met financiële steun van familie, vrienden en volslagen onbekenden gaat Anniek naar een Amerikaanse kliniek, waar de neerwaartse spiraal eindelijk wordt gestopt. Vanaf dat moment pakt ze langzaam weer stukjes van haar leven terug. 
Acht jaar later slaagt ze cum laude voor een coachopleiding en droomt ze voorzichtig van een toekomst waarin ze haar verhaal kan inzetten om anderen te helpen en te laten zien dat er, zelfs in de donkerste kamer, hoop is.