Verloren in wanorde

Aan de hand van zijn eigen ervaringen schetst de auteur in 'Verloren in wanorde' de negatieve gevolgen van de hulpchaos. Die zijn niet erg bekend en tellen daarom in de discussies, zoals die over het onlangs verschenen WRR-rapport, nauwelijks mee. Ten onrechte, want het gaat om miljardenverliezen, ook Nederlands belastinggeld. De auteur betoogt met klem dat het bedrag voor de ontwikkeling van arme landen niet lager moet, maar hij legt wel uit waar het fout gaat en hoe het beter kan.Karel van Kesteren (1948) is in dienst van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij vervulde functies in Den Haag en in Colombia, Nicaragua, Spanje en Tanzania, en is nu geplaatst in Bulgarije. Verloren in wanorde schrijft hij op persoonlijke titel.Quotes uit Verloren in wanorde‘Dit is de beschrijving voor Tanzania van wat in vaktaal de ‘donorarchitectuur’ heet. Het geld dat al die donorinstellingen uitgeven komt uit twee bronnen’….’Je hoeft geen bestuurskundiggenie te zijn om in te zien dat deze chaotische manier van besteding van ontwikkelingsgeld niet tot maximale resultaten leidt. Er is sprake van, in economentaal, ‘suboptimale bestedingvan middelen’. In gewoon Nederlands: verspilling.’‘Te lang hebben we als donoren op sector- of microniveau van alles en nog wat op touw gezet terwijl we op onze vingers hadden kunnen uittellen dat de resultaten daarvan spoedig weer zouden verdampen als gevolg van falen van het land op meer algemeen vlak. We hebben boeren geleerd meer te produceren terwijl een verkeerd centraal beleid, bijvoorbeeld prijsregulering, de productie onrendabel maakte. We hebben kleine ondernemers microkrediet gegeven terwijl we hadden kunnen zien aankomen dat ze dat krediet niet konden terugbetalen omdat ze de helft van de tijd zonder stroom zouden zitten. We hebben klinieken gefinancierd terwijl duidelijk was dat te lage salarissen de medische staf massaal naar het buitenland zouden drijven. Enzovoorts. Dat moet anders.’