Verlichte duisternis

Mijn liefde voor Mason was oneindig. We waren twee delen van een geheel dat verbonden hoorde te zijn. En een verbintenis was precies wat ik kreeg. Elke dag was beter dan die ervoor en ik dacht niet dat we nog gelukkiger konden worden. Verblind door mijn liefde voor Mason, negeerde ik de scheuren die ons geluk begon te overschaduwen. Al had het de impact van de diepere reden niet kunnen verzachten. De kloof die daardoor tussen mij en Mason ontstond was nog nooit zo groot geweest. We werden beiden gedwongen alles te geven om te redden wat reddeloos leek te zijn. Toch vonden we licht in de duisternis en bleek onze diepgewortelde liefde groot genoeg te zijn om het dieptepunt te overstijgen. We waren er sterker uitgekomen en niets leek ons nog te kunnen deren. Niet wetende hoe fout ik het had gehad met die gedachte, kwam op het meest onverwachte moment onze grootse beproeving. Een beproeving dat ons einde kon betekenen.