Uiterlijke schijn

In ‘Uiterlijke schijn’ neemt Isabelle Roos (1972, pseudoniem) de lezer mee in haar leefwereld, die wordt gekenmerkt door angsten, obsessie en dwang. Wanneer ze op een dag te midden van haar collegae onderuit gaat, belandt ze in haar zogenaamde “levensfailliet”. Haar identiteit ontleende zij volledig aan arts zijn. Een intensief behandeltraject volgt. Niet alleen de rol van patiënt valt haar zwaar, maar vooral de pijnlijke confrontatie met zichzelf, de invloed van het verleden op haar problematiek plus de pittige weg naar herstel en balans, stellen haar op de proef. Traumatische ervaringen en emotioneel tekorten worden in therapie opgerakeld en herbeleefd, waardoor het masker dat haar al die jaren bescherming bood en haar overeind hield uiteindelijk afbrokkelt. Kwetsbaarheid wordt zichtbaar, een term waarvan zij gruwelt en liefst niet mee geassocieerd wil worden. Zal zij de draad ooit weer op kunnen pakken? Isabelle Roos vraagt in een vlot geschreven verhaal niet alleen aandacht voor deze invaliderende psychische aandoening, maar wil ook schematherapie, de hoeksteen van de behandeling van ontwikkelings- en persoonlijkheidsproblematiek, voor het voetlicht brengen.