Tegengif

Als geneeskundestudent is het een van de eerste dingen die je leert: je niet laten beïnvloeden door de emoties van je patiënt. Er wordt van je verwacht dat je weinig empathie toont, afstand kunt bewaren en zakelijk kunt zijn. Daar lag dan ook niet mijn probleem. Ik werd ook wel ''de robot'' genoemd. Het leven had me hard gemaakt. Misschien zelfs wel een tikkeltje bitter. En daar dreef ik als cardioloog prima op. Ik was goed in wat ik deed. Mijn naam werd steeds vaker genoemd. Ik werd vaker gevraagd voor de nieuwste onderzoeken en ik had inmiddels een paar succesvolle, experimentele hartoperaties bijgewoond. Ja, het hart wist ik tot op elk minuscuul deeltje te benoemen en te doorgronden. Maar dan was er nog dat spreekwoordelijke hart. 
 Dat verdomde spreekwoordelijke hart. Dat zorgde ervoor dat ik niet bij Liam uit de buurt kon blijven. En het zorgde ervoor dat ik iedere nacht schreeuwend en badend in mijn eigen zweet wakker werd. Ik wist niet wie ik was en waar ik vandaan kwam. Het enige waar ik me mee kon identificeren dat was mijn naam, een foto en een overlijdensbericht.