Mijn Groningen

Nergens zijn de luchten hoger dan boven het Hogeland, nergens de kleuren feller, nergens een kust mysterieuzer dan aan het Wad, nergens is een landschap zo mooi als dat typische samenstel van dorpjes met middeleeuwse kerkjes op wierden, nergens een stad zo magnetisch als Stad. Voor Groningers is er maar één plaats die er echt toe doet. Het Groningse volkslied heeft het over ‘Ain Pronkjewail in golden raand’. Kern is de Grote Markt, de Martinitoren misschien nog meer, want daar komen alle assen samen. De verschillen tussen de Ommelanden eromheen zijn wonderlijk groot, niet alleen wat betreft het landschap maar ook economisch, mentaal, politiek, religieus, cultureel. Sietse van der Hoek maakte een Ommelandse reis. Hij onderging verrukkelijk afgrijzen in de Kanaalstreek, hoorde van stroseks in Nieuwolda, liet zich leiden door de dochter van een herenboer, een zwarte operazangeres en Jan en Johanna Mulder. Vroeg of laat komt iedere Ommelander in Stad om Stadjer met de Stadjers te worden en van Stad een mythe te maken.