Het treurige beroep van schrijver

Marcel Proust schaarde Nerval onder de drie à vier belangrijkste schrijvers van de negentiende eeuw. Het verhaal dat hij met een kreeft an een blauwzijden lint uit wandelen ging in de tuinen van het Palais-Royal, is wellicht apocrief (een verzinsel van zijn vriend Théophile Gautier) maar tekent hem ten voeten uit, als de 'poète maudit' met een strikt eigen verbeeldingswereld. In 1841 openbaarde zich zijn geestesziekte. Ten prooi aan depressies en identiteitscrises waarin hij zich vereenzelvigde met sprookjesprinsen en oriëntaalse grootheden, schreef Nerval niettemin een klein groots oeuvre dat een inspiratiebron vormde voor symbolisten en surrealisten. In Nederland waren Nijhoff en Marsman zijn grote aanhangers. Vlak voor Nervals zelfgekozen dood maakte Félix Nadar het aangrijpende fotoportret van hem dat het omslag siert. Edu Borger maakte een keuze uit het veelal autobiografische proza van Nerval, waarin het thema van de dubbelganger veelvuldig aan bod komt en het parcours van zijn waanzin (Arélia) lucide in kaart wordt gebracht. Naast het door Proust bewonderde Sylvie werd ook een ruime keuze uit de correspondentie van Nerval opgenomen waarin diens getourmenteerde bestaan ongeschminkt over het voetlicht komt.