Laiwarikon

Poëzie is een knar. En wat voor één! Ze ergert je, ze loopt je in de weg, ze vlucht voor je uit… altijd wat. En is het wel een zij? Misschien toch een hij? Maar dan draait ze (vooruit dan maar) zich naar je om… en is het alweer voorbij. Je wilt het nog eens zien, het ging zo snel: een beweging heen en weer, niet meer dan dat. Maar in die seconde komen al de woorden van de wereld naar je toe, flonkerend en fluisterend, vechtend als verontrustende dieren. Een verzameling die zich niet over het hoofd laat zien, een collectie die je niet meer kwijtraakt. Wie Peter Ghyssaert leest, kan dichten. Wacht op de knar (daar hinkelt ze al voor je uit) en fluister, zodra ze zich omdraait: Geluk begon, Laiwarikon!