Joël

Ze is verdiept in haar boek als er wordt gebeld. Het zou Bart kunnen zijn. Ze staat op om open te doen. Maar het zijn niet Barts voetstappen die ze op de trap hoort. Nieuwsgierig doet ze de deur open. ‘Remco, jij!’ Wat moet hij hier ineens? Als ze had geweten dat hij het was, had ze nooit voor hem opengedaan. Maar wat moet ze? Hem afschepen bij de deur? Ze kijkt hem aan, hij ziet eruit alsof hij heeft gebruikt. Hij heeft een gejaagde blik in zijn ogen. ‘Ik moet je spreken,’ zegt hij en voor ze hem kan wegsturen loopt hij langs haar heen haar kamer in. Dit wil ik helemaal niet, denkt ze. Hij gaat op het puntje van de bank zitten, alsof hij elk moment kan opspringen. ‘Ik hield van Luna.’ Hij verheft zijn stem. ‘Dat weet je, ik hield heel veel van haar. Ik kan wel zeggen dat ik nog nooit zoveel van een vrouw heb gehouden.’ Hij kijkt Eva aan. ‘Misschien juist daarom…’ Eva verstijft. ‘Jij bent de enige die ik dit vertel,’ zegt hij terwijl hij naar haar toe buigt. ‘Alleen jij krijgt dit te horen. En ik zweer je, na dit gesprek zet ik voorgoed een punt achter dit afschuwelijke drama. Dat heb ik mezelf gezworen.’ Gadverdamme. Er gaat een rilling door Eva heen. Wat gaat hij haar vertellen?