Ik ben mens!

´Het lange douchen was psychologisch. Het voelde letterlijk alsof zijn lichaam werd gereinigd. Gezuiverd van alle nare gebeurtenissen die hij in zijn leven had meegemaakt. Elke douchebeurt verliep volgens een vast patroon en iedere handeling werd met uiterste precisie uitgevoerd. Zijn haar werd twee keer gewassen. Vervolgens schoor hij zich nauwgezet. Het was geen gezicht, het scheermesje werd wel vijfhonderd keer over zijn baardstreek gehaald. Met een speciale, desinfecterende zeep schrobde hij zijn lichaam goed schoon. Daarna controleerde hij zijn nagels om te kijken of ze wel allemaal even lang waren. Het afdrogen was een ritueel op zich. Karel wreef zo hard met de handdoek over zijn hoofd dat zijn haar erdoor werd uitgetrokken´. Hoe leeft iemand zijn leven met constante dwangneurose?Het gevoel dat Karel had, laat zich omschrijven als een ballon die groter en groter wordt, totdat er niets meer bij kan. Ik ben mens! geeft een inkijk in het dagelijkse leven van Karel, dat tot voor kort werd beheerst door een dwangneurose. Met een onmetelijke precisie beschrijft hij wat er in zijn hoofd en lichaam gebeurde.´Mensen met psychische klachten moeten geholpen worden. Mensen niet helpen, vind ik onacceptabel. Ook financiële motieven mogen geen reden zijn om iemand in de kou te laten staan´, zegt Karel. ´Het is niet vergelijkbaar met hoofdpijn of griep, zoals buitenstaanders soms wel denken. Nooit mag een hulpkreet genegeerd worden, want de gevolgen zijn niet te voorspellen en kunnen ernstig zijn. Wat zou er gebeurd zijn als ik geen hulp had gekregen en de ballon was geknapt?' ´Ik ben mens! heeft Karel onder pseudoniem geschreven voor mensen die in de knoop zitten, en hen aan te zetten om hulp te zoeken en vooral hulp te vragen. Het boek biedt familieleden, hulpverleners, psychiaters en huisartsen een ware kijk in de ziel van dwangneurose.