Het leven is zo eenzaam niet

‘De meest opzienbarende verrijzenis sinds Lazarus’, zo noemde Piet Piryns de wederopstanding van Lévi Weemoedt dankzij de bloemlezing die Özcan Akyol samenstelde ter ere van Weemoedts zeventigste verjaardag. Van Pessimisme kun je leren! (2018) werden meer dan 100.000 exemplaren verkocht en het verdiende zowaar – niet eerder werd er een poëziebundel geselecteerd – een nominatie voor de NS Literatuurprijs. De geschrokken dichter, van kindsafaan weinig aandacht gewend, reageerde met een kort versje: Kleine correctie Door menigeen vergeten werd ik voor dood versleten. Versleten ben ik wel. Maar dood is iets te snel. En zó, met dit gedichtje, begint de bundel Het leven is zo eenzaam niet. Samen met Vic van de Reijt heeft Weemoedt een keuze gemaakt uit de mooiste gedichtjes die niet meer in druk zijn. Het is een treffende greep geworden uit Weemoedts droevigste hoogtepunten, waaronder zijn ‘Tips voor alleenstaanden’. Weemoedt zou Weemoedt niet zijn als hij niet ook wat nieuwe versjes aan deze verzameling toevoegde.