En plein public

We benutten maar zo'n 60 procent van de talenten in onze samenleving en dat is in zowel economisch, spiritueel als humanitair opzicht doodzonde. Iedere Nederlander zou de kans moeten krijgen om zijn 'geboorteprogramma' te verwezenlijken, maar dat lukt een groot deel niet of nauwelijks. Kijk alleen al naar de arbeidsmarkt. Ons land telt 1 miljoen werkwillenden voor wie er geen baan is. Een grote groep parttimers wil meer uren werken. En 25 procent van de werkenden is overgekwalificeerd voor de functie of heeft een baan die niet past bij hun intrinsieke kwalteiten. Tezamen vormt dit een groep van meer dan 40 procent van de beroepsbevolking. Ondanks de economische groeicijfers is de afgelopen twintig jaar het aandeel van burgers wier talenten niet tot ontwikkeling kwamen alleen maar toegenomen. Dit staat in schril contrast tot de stijging van de publieke uitgaven aan sectoren die burgers zouden moeten ondersteunen in hun talentontwikkeling. Wat is er aan de hand? Waarom pakten gemaakte keuzen in het publieke domein zo slecht uit? En hoe kunnen we beleid en uitvoering in het publieke domein zodanig invullen dat de talenten van alle bevolkingsgroepen in de samneleving worden benut? Daarover gaat de 60%-maatschappij. Een eyeopener voor de volledige inzet van ons potentieel.