Eindelijk gewoon Hayat

Als kind van Marokkaanse immigranten was Hayat net zomin bezig met de identiteit van haar ouders als haar Nederlandse leeftijdsgenoten. Toch ondervond ze al snel dat anderen haar haarscherp wisten te definiëren. Soms vraagt ze zich af hoe dat moet, in een hokje passen. Is dat iets waar je voor kiest en je je dan aan houdt? Of iets waar je simpelweg mee samenvalt? Hayat dacht altijd het eerste, en probeerde lang krampachtig het tweede. Inmiddels weet ze: wie ze is, is onlosmakelijk verbonden met haar dubbele afkomst. Herkenbaar en verrassend, liefdevol en sprankelend, soms scherp en soms lichtvoetig schrijft Hayat over haar leven en haar omgeving. Over haar werk als advocaat. Over haar relatie met een Nederlandse man. Over haar vader die eregast is op het feest van het bedrijf waar hij al bijna dertig jaar werkt. Over haar zusje dat in Londen wil studeren. Over vriendinnen om mee te ‘acclimarokkaniseren’ na een klassieke balletvoorstelling. Over recruiters die in haar een geslaagd diversiteitsbeleid verwezenlijkt zien. Over het zoeken naar balans tussen moederschap en carrière. Over Nederlandse openhartigheid, over Marokkaanse gulheid en over alles ertussenin. Hayat