Eigenlijk heet ik Tsiwja

Bij een razzia in juni 1943 worden de Joodse ouders van de drie maanden oude Tsiwja verraden. Na de oorlog heet Tsjiwa inmiddels Carla en ontstaat er een verwoestende strijd over de adoptie (lees: het fortuin dat ze erfde). Als ze elf is raakt Carla bevriend met haar klasgenootje Ebbe Rost van Tonningen. Dat hij de zoon is van de gevreesde ‘zwarte weduwe’ zei haar niets, ze wist niet eens dat ze Joods was. Met haar eerste man woont ze drie jaar in de bush van Papoea-Nieuw-Guinea. Na zeventien jaar volgt een dramatische scheiding en blijven ze zitten met enorme schulden. Carla maakt opzienbarend carrière en zit bij ministers en andere wereldleiders aan tafel. Na een leven van ontkenning en ‘er niet over willen praten’ ontmoet ze in 2015 Hanni (94), de jeugdvriendin van haar moeder. Ze krijgt een foto van haar ouders. Dit is het verhaal van een vrouw die keer op keer opnieuw begint en haar tegenslagen weet te overwinnen. Carla is nu zielsgelukkig en is de spil van haar uitgebreide samengestelde gezin.