Die twee gebroers en hun zuster, dat was heilig

Josken Boon-Vermoesen kwam in 1948 als meisje van 16 de familie Boon binnen. Een triestige familie, zoals ze zegt. Binnen een jaar stierf de enige dochter, Jeanneke, nog geen 26 jaar oud. Josken trouwt begin 1951 met Frans, de 16 jaar jongere broer van Louis. Ze wonen dan al bij zijn ouders in Gent. Volkomen uniek is haar beschrijving van dit Aalsterse gezin in zijn Gentse periode (1951 - 1953) waarin het een wasserij uitbaat. Louis was met zijn vrouw Jeanneke en zoon Jo in Aalst gebleven maar kwam in de eerste drie maanden van 1951 drie dagen per week logeren en in de wasserij werken. 'Wat kon hij daar anders doen dan de mensen hun was afwegen en tussendoor zijn stukskes schrijven?' Na de dood van Frans in 1976 en Louis in 1979 bleven de twee weduwen met elkaar bevriend tot Louis' vrouw Jeanneke Boon-De Wolf in 2005 overleed. De praktische Josken was een spil in de familie Boon en vertelt op haar eigen karakteristieke en nuchtere wijze over de familie waaruit de grote schrijver voortkwam. Ook opgenomen: Willem Adams - Louis Paul Boon in Eindhoven "De beste dag van het Boonjaar was die waarop er plotseling iets bij de post zat..." - Arjen Fortuin(NRC) in de Revisor "Josken heeft iedereen overleefd en daarom is het goed dat zij nu het familieverhaal met veel details aanvult..." - Hans Renders, hoofd biografie-instituut Universiteit van Groningen Josken Boon-Vermoesen en Meurs A.M ontmoetten elkaar in 2002 bij het graf van Boon. 'Mijn kinderen zijn Boons,' zei ze trots. Ze hielden contact en schreven uiteindelijk samen haar leven op. Zoals typerend is voor schrijver Meurs A.M. (Veldhoven 1944) ontstond ook dit boek geleidelijk in zijn literair kladschrift HetWerk. Eerder schreef hij: Aan de Lange Weg (2004, debuutroman), Spelen (2006, theaterboek) en de roman Mijn liefde is scharlakenrood (2011, Booklight).