De Ahnacrist/De Anachrist

Het was nog geen echte herfst, maar het voelde zo. Hij liep gebogen, langzaam, over de kleine paden door de verwilderde tuin, over de bladeren die er al lagen, tussen de vlierbessenstruiken, de hazelaars, tussen de esdoorns met hun helikoptertjes, de Spaanse aken met hun prachtige nu al goudgele kleuren, langs de zomereik en langs de knotwilgen in het open grasveld die vrijwel al 195 hun spits toelopende smalle lancetvormige bladeren hadden verloren in een hete en droge zomer. en dan weer stond hij stil bij de beukenhagen waar het licht van de vroeg ondergaande zon zachtjes doorheen speelde, prachtige schaduwen leggend op de droge nauwelijks begroeide bodem tussen de bomen. hier en daar zaten nog scheuren in de grond, door de droge en extreem hete zomerdagen was de klei gekrompen, en nog steeds niet hersteld. Die scheuren konden tot een meter diep doorlopen. Hij liep langs de appelboom, de kersen- en de perenboom, de bramen, de rode bessen en kruisbessenstruiken en de opgeschoten vlierbessen. Niemand wist dat hij soms hier was, soms maar een paar dagen, soms weken achtereen. Niemand behalve wat buren in dit afgelegen dorpje. Die hem met rust lieten en toch scherp opletten als hij weg was en die zijn onderkomen bewaakten... Verdedigden haast... En hem zelf als hij hier was. Of er geen onheil neerdaalde over een oudere man die nooit een oude man zou worden.