Augustuskind

Jasmijn is in de kerstvakantie van 2004 geschrokken van de tsunami die op 2e kerstdag grote verwoestingen heeft aangericht in ZO Azië. Met frisse moed gaat ze begin januari weer aan het werk, ze wil de wereld verbeteren en werkt daarvoor bij de juiste organisatie: een ngo met projecten in ontwikkelingslanden. Er ontstaan spanningen met collega’s die in de loop van januari oplopen. Jasmijn meldt zich ziek en komt geleidelijk terecht in een wereld van visioenen en waanbeelden over oorlogen en het einde van de wereld. In het vroege voorjaar wordt ze met dwang opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Daar verzet ze zich tegen elke vorm van behandeling, waarna dwangmedicatie wordt toegediend. Op een bepaald moment weet ze te ontsnappen… Het betreft een waar gebeurd verhaal wat zich afspeelt in 2005, met reflecties vanuit het heden: 2015. Het geeft een inkijkje in de wereld van gedwongen opnames en de ontwrichtende werking daarvan op degenen die daarmee te maken krijgen. Maar ook dat met de nodige innerlijke kracht en steun van de buitenwereld er zich altijd weer nieuwe mogelijkheden aandienen. Niet de omstandigheden maken hoe het leven verloopt, maar hoe iemand daarop reageert.