Achterhuis aan de Maas

Het gaat in Achterhuis aan de Maas niet in het bijzonder over de verschrikkelijke dingen die de Joodse bevolking van Nederland in de jaren 1940-1945 zijn overkomen, maar vooral over wat Frans en Mien Wijnakker voor een beperkt aantal Joodse mensen hebben kunnen doen om hen die verschrikkelijke dingen te besparen. Hun pastorie in het Brabantse Dieden was, voor tenminste 10 Joodse mensen, vanaf mei/juni 1943 tot en met september 1944, toen het zuiden van Nederland werd bevrijd, uiteindelijk een veilige wijkplaats. Daarnaast konden Frans en Mien Wijnakker nog tenminste 10 Joodse mensen bij dappere mensen in Dieden en omgeving laten onderduiken. In Achterhuis aan de Maas is ook een flink aantal gesprekjes uitgeschreven, gesprekjes die Frans Wijnakker in de oorlogsperiode voerde met de diverse personen, die bij het redden van de Joodse mensen waren betrokken. Die uitgeschreven gesprekjes, die soms trekken hebben van een script, geven een levendig beeld van hoe Frans en Mien Wijnakker te werk gingen. Zij zorgen er voor dat de lezer in staat is van dichtbij mee te maken wat er speelde bij het verstoppen en verstopt houden van die Joodse mensen. Achterhuis aan de Maas is een monumentje voor Frans en Mien Wijnakker, die in de bres sprongen voor hun Joodse medemensen in levensgevaar. Willem van Tongeren studeerde rechten in Nijmegen. Daarna was hij advocaat, eerst in Utrecht, daarna in Arnhem, toen weer in Utrecht en nu nog steeds in Twello. Het boek dat hij schreef over Frans en Mien Wijnakker, Achterhuis aan de Maas, is onder meer gebaseerd op heel levendige en ook wel bijzondere gesprekken die de auteur eind tachtiger-jaren met Frans Wijnakker voerde. Daarnaast heeft hij ook gesproken met enkele onderduikers.