Zuster, als mijn vrouw nog een dochter krijgt dan mag jij het zijn'

Franciene Timmers laat in dit boek geen enkele twijfel bestaan: het werk als verzorgende in een verpleeghuis vraagt en vereist veel meer dan zorg. Al lezende groeit de waardering voor het complexe maatwerk dat zij en haar collega-professionals elke dag weer moeten uitvinden. Elke dienst vraagt om nieuwe afwegingen en beslissingen, terwijl het werk gewoon en snel moet doorgaan. En voor die bijzondere aanpak zijn geen lesboeken geschreven. Er is geen enkele dienst waarin Franciene en haar collega's niet twijfelen, aarzelen, maar toch de oplossing moeten vinden. Niet zelden vormen procedures, regels en formele opdrachten daarbij (onnodige) obstakels.Natuurlijk, eerst zijn er de bewoners die rekenen op goede zorg en op liefdevolle hulp en aandacht. Dan zijn er de partners, familieleden en andere betrokkenen die minstens hetzelfde verwachten voor hun dierbaren. En 'tenslotte' zijn er de verzorgenden die met 'kunst- en vliegwerk' al die verwachtingen, eisen, regels en (on)mogelijkheden moeten zien te combineren om dat gezamenlijke doel te kunnen bereiken.Franciene Timmers vertelt over haar werk zoals het is. Ze is openhartig en stelt zich kwetsbaar op. Haar verhaal vraagt om begrip en laat zien dat professionals in de zorg mensen zijn zoals ieder ander. Ze laat een aangrijpende overeenkomst zien tussen enerzijds de strijd die mensen met dementie voeren om hun onvindbare leven toch terug te vinden en anderzijds de worsteling van professionals om hun daarbij te helpen, soms tegen beter weten in.