Vruchtwaterlinie

In dit debuut van Roberta Petzoldt gaat het onderbewustzijn een race aan met het bovenbewustzijn. Vruchtwatervuurlinie gaat over het verlangen om meer te zijn en jezelf dieper te kennen. De bundel is een oorlog tussen donsveertjes. Petzoldt bouwt met haar beeldende brein landschappen, tranen, schaduw, gestamp, knoeien, grommen en broeien. Zinnen die zich in rupsende bochten wringen, en herinneringen die aan komen sloffen. Een nieuwe poëziedebutant bij Van Oorschot die zowel aansluiting vindt bij andere Nederlandse dichters als een volstrekt nieuw pad weet te volgen. Vluchtstrook in de sluierbewolking loop ik met een springsoldaat naar zijn laatste avondmaal ze hebben niet op ons gewacht boven het gebroken brood vliegt een bloedrode heidelibel de soldaat maakt een tekening voor zijn moeder op het tafelkleed piepjonge populieren worden met ziekenhuisgroene buizen ondersteund ik zie koorddansers op de treinkabels hij ziet kraaien, boven het bos mijn jas heeft dezelfde kleur als de geluidswand auto’s schieten als kogels over het asfalt in zijn glazen bol ziet de wetenschapper willekeur, grabbelt in wolkjes koolstof, voor 25 cent Goorkeel en Schroomhoop dampend in hun deeltjesversnellende vlies ijzeren konijnen zoeken naar klaver ze vinden roestrode zuring, ze vinden het koud woorden kruipen door het gras en spugen in elkaars sporen sloten maken sneeën in het land als ik jou was, kon ik kiezen, zei de soldaat dus ik koos dat hij mij was en verliet het front met de loper in mijn nek en zijn herinneringen in een condoom