Volkscultuur?

Terwijl de kunstwereld aan de vooravond staat van grootscheepse bezuinigingen, lijkt volkscultuur een zonniger toekomst tegemoet te gaan. Maar de termen volkskunst, volkscultuur en immaterieel erfgoed zijn in de praktijk nogal beladen. Een verfrissende interpretatie ervan raakt al snel gevoelige snaren van betrokkenen, die vanuit verschillende invalshoeken een claim op deze begrippen lijken te leggen.

Anders dan 'volks' suggereert, is een gesprek over volkscultuur niet ongedwongen. Het vanuit de politiek geopperde idee dat subsidie voor volkscultuur de roots en culturele identiteit van de Nederlander zou versterken, maakt de discussie nog gecompliceerder. Zeker in combinatie met nostalgische activiteiten als ringsteken, kantklossen of een opleiding tot molenaar volgen, vraagt dit streven om ironische reacties en opgetrokken wenkbrauwen.

Voor veel, zo niet de meeste Nederlanders staan deze activiteiten verder van hun bed dan bijvoorbeeld pizza eten, tango dansen of het Suikerfeest vieren. De cultuur van het volk dat in vroeger tijden in Nederland woonde verschilt immers sterk van de huidige smeltkroes van culturen. Deze Boekman analyseert de pijnpunten in de discussie en kiest voor een eigentijdse interpretatie van volkscultuur.