Vechten voor ouderen in de coronacrisis

Anderhalve meter is een afstand van niks Dat is mijn armen wijd En toch door die anderhalve meter ben ik jou een beetje kwijt Op 7 maart 2020 test Lyan de Roos-Römkens samen met een verpleegkundige de eerste zieke patiënte in een verpleeghuis in Brabant. Die patiënte is 99 jaar, is niet gaan skiën en heeft geen carnaval gevierd. Een dag later is de uitslag er. Corona, het gevecht kan beginnen. De deuren van de verpleeghuizen gaan dicht, in de hoop erger te voorkomen. Maar het is ijdele hoop. Want het coronavirus trekt zich nergens wat van aan. De eerste golf spoelt over Brabant en later heel Nederland heen, net als de tweede golf in het najaar van 2020. Lyan de Roos-Römkens is specialist ouderengeneeskunde in de regio Meierijstad, wordt lid van het regionale crisisteam en schrijft haar bevindingen op. Als mijmeringen in de nacht als ze niet kan slapen, als gedichten op haar mobiele telefoon als ze zichzelf en anderen moed wil inspreken. Want dit gevecht voor ouderen vraagt veel van iedereen: van de ouderen zelf, van de families, van het verzorgend personeel en van de artsen. Lyan de Roos-Römkens geeft nooit op in haar gevecht voor de menselijke maat en gaat daarin soms heel ver. Dit boek is een hartenkreet om op te komen voor de waardigheid van ouderen, een oproep om het nooit op te geven, een dagboek om in het hart te kijken van een gedreven arts tussen hoop en vrees. De regels boven zijn van haar, de regel hieronder ook. Het is in de ouderenzorg niet de dood die we vrezen maar de angst voor de manier waarop we afscheid moeten nemen