Toezicht op zedendelinquenten door de politie in samenwerking met de reclassering

De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie &Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie.Politie & Wetenschap is ingesteld om een stimulans te geven aan de toegepastewetenschappelijke kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid,de daarvoor benodigde kennisinfrastructuur en de daadwerkelijke benuttingvan onderzoeksrapporten en -resultaten in politiepraktijk, beleid en opleiding.Publicaties in de reeks Politiekunde betreffen in het algemeen concrete handleidingen,modellen, instrumenten of werkwijzen die direct bruikbaar zijnvoor de politiepraktijk. Ze zijn veelal de uitkomst van onderzoek dat is verrichtin het kader van het meerjarige onderzoeksprogramma, de kernactiviteit vanPolitie & Wetenschap.Politie en reclassering werken regelmatig samen bij het toezicht op personendie onder bijzondere voorwaarden zijn bestraft of in vrijheid gesteld. Binnendie groep vormen zedendelinquenten een bijzondere categorie. Hun (vervroegde)vrijlating en terugkeer in wijk of dorp kan maatschappelijke beroeringveroorzaken, wat politie en lokaal bestuur voor lastige dilemma's stelt.Hoe verhouden zich bijvoorbeeld de privacy van ex-gedetineerden en hunperspectief op een nieuw bestaan zich tot de hoge recidivekans en de mogelijkeonrust in de wijk.Er zijn convenanten gesloten waarin politie en reclassering afspreken dat zijelkaar over en weer zullen informeren of zedendelinquenten zich aan devoorwaarden houden. De reclassering is formeel belast met dit toezicht en depolitie belooft de reclassering daarin te ondersteunen door 'een oogje in hetzeil' te houden. Maar hoe werkt dit in de praktijk? In dit onderzoek wordende ervaringen beschreven in Amsterdam en Rotterdam, waar gesprekken zijngevoerd met buurtagenten, reclasseringsmedewerkers en zedendelinquenten.Het onderzoek laat zien dat de politie, anders dan de reclassering, haar rol bijhet toezicht op zedendelinquenten nauwelijks heeft doordacht of geregeld.Opvattingen daarover verschillen, wat de samenwerking bemoeilijkt. In depraktijk ligt de toezichttaak bij de politie op het bordje van de wijkagent.Die geeft er op eigen wijze invulling aan en laat zich daarbij vooral leidendoor de zorg voor rust en orde in de wijk.De auteurs concluderen dat zowel wijkagenten als reclasseringsbeambten hunwerk met 'gebonden handen' moeten uitvoeren: ze worden geacht alert te zijnop recidiverisico's, maar mogen hun kennis niet delen met 'derden' die daareen effectieve bijdrage aan kunnen leveren, bijvoorbeeld in het kader van'early warning'. Zij pleiten verder voor meer aandacht van de kant van depolitie, wier rol nader gedefinieerd en geprotocolleerd zou moeten worden.