Tijd van de aarde

Oude structuren, herinneringsruïnes, verdrogende rivieren, verlaten opgravingsterreinen. Galina Rymboe roept in haar gedichten postapocalyptische werelden op. In een meeslepende taal stromen gewaarwordingen, abstracties en intieme momenten in elkaar over. Ook het geheugen is in verval geraakt. Maar hoe verwoest, afgedankt of uitgewoond de werelden in deze bundel ook zijn, de dichter blijft zoeken naar manieren om naar huis terug te keren, een plek te vinden die ons kan behoeden. Tijd van de aarde is poëzie van het anthropoceen. wat is dit – de orkaan die dichterbij komt of zingen de lijven van de oude bomen over de afsplitsing van gewaarwordingsvormen, over de diepten van de aarde, waarin een vuurkluit van dierlijke en stenen toestanden aan het rollen is, terwijl ik water verzamel in gekromde reservoirs met een klein lichaam; of zijn het verzeilde stadia; wij, in de steppe, bewegen ons naar ons terrein; en wat je niet weet op dit ogenblik, tijdens mijn aanraking