Spreken met de Spints

In mijn jeugd werd ik geconfronteerd met ernstig psychisch lijden van mijn moeder. Er werd niet of nauwelijks over gesproken. Driemaal deed ze een zelfmoordpoging. Ons gezin raakte verscheurd. Mijn vader, mijn zus, mijn broer en ik keken sprakeloos, machteloos en hulpeloos toe. Niettemin ging ik verder met het leven. Een beschadigd leven. Er was geen keus. Twee jaar geleden leek de nachtmerrie zich te herhalen: mijn broer geraakte in een zware psychose. Wéér moest ik machteloos toezien hoe ik een geliefd familielid langzaam zag wegglijden. In de bijgaande novelle 'Spreken met de Spints' beschrijf ik mijn waarheid. In het verhaal vertel ik over mijn beleving van het ziekteproces van mijn moeder en van mijn broer en hoe dit mijn leven voorgoed heeft beïnvloed. Ik vertel over mijn enorme worsteling, mijn gevoel van eenzaamheid. Voor mij was geen hulp, dacht ik in het begin. Ik beschrijf de hand op mijn schouder die mij weer hoop gaf, mij een vorm aanreikte. Om nu wél een keuze te kunnen maken waardoor ik mijn leven weer kon leven. Ik maak gebruik van metaforentaal. Taal die de ziel blootlegt. Het boek is geen aanklacht maar een ode aan de waarheid, de weg en het leven.