Oscar Cook

Ik ben 14 en woon in een bejaardenhuis. Belachelijk, dat dacht ik aanvankelijk ook, maar er veranderde veel, heel veel. Ik kan u niet zomaar in één, twee, drie uitleggen wat er allemaal is gebeurd. Toch misschien nog even het volgende. Om u te waarschuwen. De gemiddelde leeftijd van de mensen met wie ik onder hetzelfde dak woon is tachtig. Het gebouw is tot de nok gevuld met scheten en scheldwoorden, kommer en kwel. Maar ook met vrolijkheid en vriendschap. Ik heb het zelf ondervonden. De oud-militair Karel, professor Otto en het aardige besje Lise zijn mijn vrienden geworden. Zonder hen zat mijn vader wellicht nog steeds in de gevangenis. Of wist ik niet wat er met mijn moeder was gebeurd toen ze vijf jaar geleden in mysterieuze omstandigheden stierf. Of had ik nooit geweten hoe moedig een mens kan zijn. Of had ik nooit beseft hoe hecht mijn vriendschap met Stiene is (of hoe moet ik het noemen...). Of had ik nooit geloofd dat er bovenmenselijke krachten zijn. Ik zal zwijgen, ik kan u beter niet overdonderen.