Om tijd te winnen

Jan Dullemond heeft lang gewerkt in de psychiatrie, is Engelse taal- en letterkunde gaan studeren toen hij midden dertig was, en debuteerde als dichter op zijn drieënveertigste. Maar dit levert slechts de grondstoffen waaruit hij tijd probeert te winnen in zijn poëzie.Om tijd te winnen heeft de vorm van een labyrint. Dit labyrint kreeg zijn vorm in de loop van twintig jaar schrijven, elk gedicht en elke cyclus voegt een ruimte toe om in rond te kijken, of een complex van ruimtes, gangen en trappenhuizen. Er is veel te zien in de verschillende ruimtes: Kreta, de Nieuwe Maas, de Guadalquivir en verschillende zeeën, kunstwerken en monumenten, bruiloften, dansende kinderen, goden en clowns, archeologen en de oertijd. En er gebeurt veel: er wordt bemind, er wordt oorlog gevoerd, er wordt gezongen, muziek geluisterd en feest gevierd, er wordt rondgekeken en gefotografeerd (vooral mislukte foto's).Een gedicht wordt niet geschreven om een diepere waarheid uit te drukken of als zelf-expressie van de dichter. Wat is poëzie meer dan rondkijken wat er te zien is in een gedicht, wat er gebeurt, op het eerste gezicht, en bij een tweede blik, en een derde, als het labyrint groeit? Dat vraagt tijd.