Ode aan Joy Division

Anno 2020 is het precies veertig jaar geleden dat er met de dood van Ian Curtis een eind kwam aan Joy Division. In de toenmalige doemjaren van oliecrises en neoconservatisme legde deze legendarische Britse popband de vinger op de zere plekken van een zielloze maatschappij. In het korte, explosieve bestaan trad Joy Division buiten Groot-Brittannië het vaakst op in Nederland. Landgenoot en fotograaf Anton Corbijn maakte Closer, een veelgeprezen biografische film over de zanger. Zoals er ook overal, tot in Japan en Chili aan toe, boeken verschenen over Joy Division. Hoe verbazingwekkend – sommige fans spreken van ‘schandalig’ – is het dan dat er in het Nederlands niet één zelfstandige publicatie over Joy Division te vinden is?! Daarom schreef bewonderaar Marc Schoorl (ex-medewerker van o.a. De Groene Amsterdammer en Vrij Nederland) de monografie Ode aan Joy Division. Humorvol als dat kan en met diepgang als dat nodig is. Op basis van rijk bronnenmateriaal en eigen bevindingen schetst hij in kort bestek een tijdsbeeld en betrekt daarbij de hele merkwaardige entourage rondom frontman Ian Curtis. Want zonder zulke uitzonderlijke figuren als manager Rob Gretton, platenbaas Tony Wilson en producer Martin Hannett was het nooit zo ver gekomen. Het toeval speelde ook een grote rol. Afgezien natuurlijk nog van de drie andere, eigenzinnige bandleden: Peter Hook, Stephen Morris en Bernard Sumner. Zij maakten na het overlijden van hun betreurde zanger het album Movement, het enige echte requiem van de hele popmuziek. En ze legden als New Order de basis voor de dance-, trance- en techno-muziekcultuur.