Leven met hersenletsel na een ongeluk

Op vrijdag 13 november 1987 overkwam mijn zoon Bob een ernstig verkeersongeluk. Hij is dan 16 jaar.Op zijn fiets is hij bij het oversteken door een auto in volle vaart geschept en zwaargewond naar het Academisch Ziekenhuis in Utrecht gebracht.Tien dagen coma, vijf maanden ziekenhuis en anderhalf jaar revalidatie. Toen kwam hij thuis. Er was geen andere passende opvang. In dit aangrijpende dagboek vertelt Renate Hogeweg het verhaal van haar zoon Bob. Na de aanrijding vecht Bob eerst voor zijn leven. Vervolgens moet hij een deel van zijn rechter-hersenhelft missen, waardoor hij zijn korte termijn-geheugen kwijtraakt. Op simpele vragen als 'wat heb je gedaan?' en 'heb je al gegeten?' kan hij geen antwoord meer geven. Naast problemen met het hoofd heeft hij te kampen met een waslijst aan zwaar lichamelijk letsel. Ze houden de strijd vol. Elke keer als Renate naar Bob kijkt ziet ze diep in zijn ogen haar zoon van vroeger en dat geeft haar kracht. Zijn optimitische aard en gevoel voor humor blijken ongeschonden. De film Modern Times van Charlie Chaplin zorgt voor een doorbraak: na maanden zonder geluid voort te kunnen brengen barst Bob in lachen uit. Wonderlijk genoeg valt er vanaf dat moment regelmatig te lachen om rare nieuwe situaties en de originele zinnetjes van Bob als hij opnieuw leert praten en schrijven. Hoewel Renate het woord 'hersenletsel' op een gegeven moment nauwelijks nog kan verdragen, geeft zij op verzoek al vele jaren lezingen over niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Zij is meerdere malen in de media verschenen als gast en pleitbezorgster voor deze moeilijk plaatsbare groep. Met het stijgende aantal verkeersongelukken waarbij vaak fietsers slachtoffer zijn, zal echter nog veel werk verzet moeten worden om opvang en woonvoorzieningen op maat in het leven te roepen. De politiek met haar bezuinigingen in de gezondsheidszorg werkt daar nu niet direct aan mee.Of Bob ooit nog één van deze nieuwe wegen zal bewandelen is onzeker, maar op eigen kracht en met zijn levenslust is hij al veel verder gekomen dan menig betrokkene in 1987 had gedacht.