Waarover men niet spreken kan

Vaak wordt in de agogiek gebruik gemaakt van bedrijfspsychologische modellen, maar voor de agogiek van de kunst blijken die weinig bruikbaar. Ze bieden geen basis voor de filosofische grondslagen waarop zo’n agogiek kan gegrondvest worden. Stefan Hertmans plaatst de zoektocht naar die grondslagen centraal in dit boek. Kunst heet steevast een subjectieve materie te zijn, maar kunstenaars, critici, docenten en studenten worden wel verondersteld te weten waarover ze spreken. De spanning tussen praktijk en theorie is dan ook een vast gegeven in elke kunstopleiding, en ze doortrekt ook de kunstkritiek, het sociale vertoog en zelfs de politieke vertogen over haar functie en nut. Nochtans communiceert het kunstwerk niet bepaald eenduidig over wat het bevat en waarnaar het wil verwijzen; het lijkt op communicatief niveau zelfs om moeilijkheden te vragen. Volgens de Franse filosoof Jean-François Lyotard is kunst ‘quelque chose comme communication... sans communication’. Dat definieert de uitdaging waarop dit boek wil ingaan. Hertmans laat zich bij zijn zoektocht naar grondslagen voor een kunstagogiek inspireren door de belangrijkste denkers van de afgelopen eeuw. Op die manier werpt het boek ook een vaak verrassend licht op wat grote denkers over de kunst te melden hadden. Daardoor is deze als handboek opgevatte studie ook een onmisbare leidraad voor al wie geïnteresseerd is in het actuele denken over kunst en communicatie.