Kroniek van de Karmel in Nederland (1840-1970)

Na de Franse Tijd mochten de karmelieten van Boxmeer van overheidswege geen novicen meer aannemen. Koning Willem II hief in 1840 het verbod aan de karmelieten van Boxmeer op, om geen novicen meer aan te nemen. Dit verbod was ingesteld na de Franse Tijd. Er waren in 1840 nog drie broeders over. Meteen meldden zich nieuwe leden en in 1855 werd in Zenderen een tweede klooster geopend. Vanouds combineerde de orde actief en contemplatief leven. Eind negentiende eeuw brak een expansieperiode aan die voortduurde tot in de jaren 1960. Er verrezen nieuwe kloosters die gekoppeld waren aan categoriale en parochiële zielzorg en/of middelbaar onderwijs. De eigen opleiding en de wetenschappelijke vorming kregen meer aandacht. De Karmel werd steeds actiever en verwierf zich een plaats binnen katholiek Nederland. Titus Brandsma werd de bekendste karmeliet. Nederlandse karmelieten droegen bij aan de opbouw van de orde in Europa en elders. Zij (her)stichtten provincies in Duitsland, Brazilië, Indonesië en de Filippijnen. De jaren zeventig leidden tot een heroriëntatie.