Ik wou dat ik zo zwemmen kon

Wanneer Louise, Peter en Wiske met vakantie gaan, pas ik in Amsterdam op de poezenzussen Robbie en Poekie. Door het kattenluik aan de achterkant van het huis konden de zussen naar het balkon, het dak op bij de buren en nog verder weg. Maar … door de voordeur de Ringdijk op, was het helemaal voor Robbie, de avonturier. Robbie stond al bij de voordeur wanneer zij hoorde dat ik de trap afliep. Iedere keer, voordat zij op avontuur ging, hield ik mijn hand zachtjes op haar kopje en zei: “Heel veel plezier, kijk uit en … terugkomen.” Wanneer zij terugkwam zei ik: “Ik ben zo blij dat je er weer bent.” Wanneer Robbie later op mijn buik lag te spinnen, vroeg ik wat zij had gedaan, wie ze had gezien en of het fijn was. Na iedere vakantie bellen Louise, Peter en ik met elkaar om te horen hoe het is gegaan. De telefoon staat op luidspreker. De eerste keer dat we belden, kwam Robbie naar de telefoon en gaf de telefoon kopjes. “Wat doet Robbie nu? Dit heeft ze nog nooit gedaan, zij herkent je stem”, zei Louise. Als ik weer kom oppassen, kijkt Robbie me aan, het lijkt net alsof ze zegt: “Hee, ben je er weer?” De familie is vorig jaar verhuisd naar een huis met ’n tuin. Robbie hoeft niet meer door de voordeur, door het kattenluik kunnen de zussen de tuin in en de Ringdijk op. En ... Poekie gaat nu ook veel meer naar buiten. De zussen zijn echte straatmeiden geworden.