Ik wilde mij geborgen weten

Anderhalf jaar na zijn geboorte is de moeder van Joop Martin overleden. Zijn vader is ver voor zijn geboorte met de noorderzon vertrokken. Hij is opgegroeid in een weeshuis. In dit boek beschrijft hij hoe de sleur, de onpersoonlijke en denigrerende behandeling en het gemis aan liefde en echte waardering zijn geest hebben gevormd. Hij ervoer de soms geringschattende en negatieve beoordeling van zijn persoon als heel pijnlijk en dat drukte een zwaar stempel op zijn geest en karakter. Aan het eind van een opvoeding in absolute beslotenheid, is hij ergens zichzelf kwijtgeraakt. Hij begon zich te vereenzelvigen met juist al zijn vermeende tekortkomingen en slechte eigenschappen, zodat het negatieve zelfbeeld groteske vormen begon aan te nemen. Daardoor werd het hem onmogelijk in positieve zin iets van zijn leven te maken. Al het goede ging daardoor verloren. Het maakte het voor hem erg moeilijk, een plaatsje te vinden in de maatschappij en waardering te krijgen voor zijn eigen talenten. Toch vond hij, ondanks een voorspelbaar dieptepunt, de kracht, zijn leven uiteindelijk een positieve wending te geven. Dit boek is het verhaal over zijn leven, zoals hij dat heeft ervaren. Deel 1 is een herziene uitgave van het oorspronkelijke boek: “Het koeren van een eenzame houtduif.” Joop Martin heeft ene bijzondere, onopgesmukte stijl. Op geheel eigen wijze vertelt hij zijn verhaal zo, dat de lezer zich er helemaal mee kan identificeren. Het boek is aangrijpend en ontroerend, maar tegelijk bemoedigend, omdat de schrijver er uiteindelijk in geslaagd is, zichzelf ondanks alles te hervinden.