Herverpanding

Herverpanding is een opmerkelijke figuur in het Nederlandse zekerhedenrecht. De in artikel 3:242 BW geregelde vorm van verpanding houdt in dat een pandhouder een door hem in pand verkregen goed verpandt aan een derde. De pandhouder vestigt dus tot zekerheid van een eigen schuld een nieuw pandrecht - het 'herpandrecht' - op een goed dat aan de pandgever toebehoort. Een pandhouder is slechts tot herverpanding bevoegd indien de pandgever hem ondubbelzinnig de herverpandingsbevoegdheid heeft toegekend. Mede door een summiere parlementaire toelichting op het in 1992 ingevoerde artikel 3:242 BW en het ontbreken van enige jurisprudentie over deze rechtsfiguur, bestaat de nodige onduidelijkheid over de vereisten, kenmerken en rechtsgevolgen van herverpanding. Bovendien staat herverpanding op gespannen voet met een aantal fundamentele beginselen van het Nederlandse goederenrecht, waaronder het vereiste van beschikkingsbevoegdheid, het prioriteitsbeginsel en het karakter van pandrecht als beperkt zekerheidsrecht. Deze en andere vragen vormen het onderwerp van dit boek.Achtereenvolgens worden de historische ontwikkeling en de kenmerken van herverpanding onder de huidige wettelijke regeling uiteengezet. Daarbij wordt ingegaan op mogelijke praktische toepassingen van de rechtsfiguur en de uiteenlopende complicaties die zich bij herverpanding kunnen voordoen. Het sluitstuk van het boek wordt gevormd door een bespreking van herverpanding in het goederenrechtelijk systeem. In dat verband wordt de figuur van herverpanding vergeleken met andere rechtsfiguren en wordt tevens haar verhouding met goederenrechtelijke beginselen besproken.Door de systematische wijze van behandeling van het onderwerp ontstaat een helder beeld van de rechtsfiguur herverpanding.