Grijs slavernijverleden

In Suriname vochten in ruil voor persoonlijke vrijheid en privileges in de 18de eeuw de Redimoesoes aan de zijde van de gouvernementssoldaten tegen de marrons, gevluchte slaven. Deze Redimoesoes, de zogenoemde 'Zwarte Jagers', droegen een rode muts, ofwel redimoesoe. Ze waren slaven maar ook daders. 'Redimoesoegedrag' staat in het Sranan ('Surinaams') dan ook voor 'verraad tegen de eigen groep'.Dit was geen nieuw fenomeen: omstreeks 1630 al lijfden Gouverneur-Generaal Jan Nepveu in Suriname, Johan Maurits in Nederlands-Brazilië, en Petrus Stuyvesant in Nieuw-Nederland (voormalige) Afrikaanse slaven in bij hun militaire operaties. Slechts een kleine minderheid van de slaven maakte een radicale keuze voor compromisloos, gewelddadig verzet. De meesten probeerden zich te handhaven in een dienende rol, goedschiks of kwaadschiks. Vanwege hun complexe tussenpositie is het moeilijk om deze 'zwarte milities' een plaats te geven binnen het traditionele 'goed-en-fout-denken' over slavernij.Hoe moet het gedrag van de Redimoesoes vanuit historisch oogpunt verklaard en vanuit moreel oogpunt beoordeeld worden? Jeroen Dewulf maakt bij het beantwoorden van die vraag gebruik van concepte die teruggaan op de complexe discussie over 'goed-en-fout-gedrag' tijdens de Duitse bezetting. Een verrassende nieuwe visie, maar ook een evenwichtsoefening, die hij met glans uitvoert.