Om de ware gemeente en de oude gronden

Dit land is even vol met sekten als de zomer vol is met muggen', schreef een gereformeerde auteur over de Nederlanden in het begin van de zeventiende eeuw. Tot die sekten behoorden in zijn ogen ook de doopsgezinden of de mennisten, die op dat moment al een roerige geschiedenis achter de rug hadden. In 1534 hadden de dopers onder leiding van Jan van Leyden in Munster een koninkrijk opgericht, dat na bijna anderhalf jaar te gronde ging. Daarna volgde een tijd van overdenking. Het doperse gedachtegoed ontwikkelde zich toen in pacifistische richting. Rond 1600 maakten de volgelingen van Menno Simons 10 tot 20% van de bevolking uit in Friesland, Holland, Groningen en delen van Overijssel. In dit boek wordt de geschiedenis van het doperdom beschreven. S. Zijlstra laat zien hoe de doopsgezinden hun identiteit wisten te bewaren in een maatschappij waarin zij in de minderheid waren. Vooral tegenover de gereformeerde religie, na 1580 de heersende, moesten de dopersen zich verdedigen. Ook de staat werd in deze polemiek betrokken. Daarnaast besteedt Zijlstra uitvoerig aandacht aan de geloofswereld van de dopersen en de plaats die zij innamen in de toenmalige maatschappij.