Liefdewerk

Liefdewerk', zo noemden de religieuzen in de negentiende eeuw hun inzet voor kinderen, zieken en ouderen. Om de liefde Gods, dus zonder betaling, verrichten zij hun diensten. Deze liefdadigheid was een antwoord op maatschappelijke noden maar heeft vandaag de dag geen beste reputatie. Het doet denken aan afhankelijkheid en ongelijkheid. Via een exemplarisch onderzoek naar de religieuze zorgpraktijk van een in 1852 te Amsterdam gestichte zustercongregatie, de Arme Zusters van het Goddelijk Kind (later Zusters van 'De Voorzienigheid' geheten), wordt de betekenis van het liefdewerk gepeild. Karakteristiek voor de liefdadige zorg van religieuzen was de institutionele inbedding en de ontwikkeling van professionaliteit. In een kritische herwaardering doet Annelies van Heijst aan de ene kant recht aan minder positieve ervaringen die mensen met deze vorm van caritas hebben opgedaan. Anderzijds typeert ze deze religieuze zorgpraktijk als van belang voor een ethiek van de zorg en als een ongeschreven deel van de sociale geschiedenis van Nederland.