Een nagelaten bekentenis

Hoewel minder bekend en geliefd dan Louis Couperus behoort Marcellus Emants (1848-1923) tot de belangrijkste auteurs uit de overgangsperiode van de 19e naar de 20e eeuw. In menig opzicht is Emants zelfs de modernere van de twee.

Zijn bekendste roman, Een nagelaten bekentenis, heeft ruim honderd jaar na de verschijningsdatum nog maar weinig van zijn provocerende zeggingskracht verloren en wordt ook nu nog door velen beschouwd als een verontrustend en meedogenloos meesterwerk. Vijf jaar lang werkte Emants aan deze in de ik-vorm geschreven roman, waarin hoofdpersoon Willem Termeer al op de eerste pagina de lezer overvalt met de bekentenis zijn vrouw Anna te hebben vermoord. De beschrijving van de gebeurtenissen die aan die huiveringwekkende daad voorafgaan, maar vooral ook de weergave van de psychische gesteldheid van de hoofdpersoon zijn met zoveel verbeeldingskracht en overtuiging opgeschreven, dat Emants na het uitkomen van de roman in 1894 in zijn woonplaats Den Haag werd nagewezen als ‘de man die zijn vrouw vermoord had’.

Alsof het om een chirurgische ingreep gaat, wordt in Een nagelaten bekentenis de psyche van Willem Termeer tot op het bot ontleed en wordt met niets ontziende eerlijkheid de condition humaine van de moderne mens blootgelegd in al zijn beperkingen en tekortkomingen.

De tekst werd licht gemoderniseerd door Cees van Ede.