De letterdief

Ik word uit wachtrijen geplukt, per ongeluk opgepakt en op straat spontaan ondervraagd. En dat terwijl ik soms alleen wat letters voor de poort van de hel wegsteel. Zijn het mijn wilde haren? Is het mijn verwiiderde blik? Of ben ik wellicht niet de enige? Soms denk ik dat agenten nog steeds de principes van Cesare Lombroso uit de 19e eeuw hanteren. Die beweerde dat men criminelen aan uiterlijke kenmerken kan herkennen: doorlopende wenkbrauwen, een priemende blik of een bepaalde schedelvorm.Het gedonder dat ik met dienders heb, is relatief on-schuldig. Elke keer als mij weer iets overkomt, zucht mijn advocaat met een lach: ‘Met Guus is het nooit saai!’Ik ben de gezagsdragers dan ook dankbaar voor de stof die ze bij mij deden opwaaien. Misschien gaan ze me na dit boekje nog meer in de gaten houden. Heb ik over een jaartje een vervolg met nog meer komische anekdotes. Tenzij ze me voorgoed opsluiten, pen en papier weigeren en de sleutel weggooien.‘Geen bommen en granaten, maar misverstand en spraakverwarring. Ik heb me rot gelachen!’ Bert Trompenburg, misdaadverslaggever‘Als je niet zo lelijk was, kon je met je grappen volle zalen trekken!’ Theodor Holman‘Dan kunjij ze beter vertellen!’ Guus