De kroeg van Hafez

Hafez van Sjiraaz, die in 1390 stierf, wordt gezien als een van de grootste dichters van Iran en wordt ook wel de Shakespeare van de Perzische literatuur genoemd. Hij is in Iran zo geliefd, dat in vrijwel geen enkel gezin een exemplaar van zijn Diwan ontbreekt.

Hafez gebruikt in zijn gedichten niet alleen de taal van de spiritualiteit van zijn tijd, maar ook die van de hoffeesten, de soldaten en de jacht, de handel, de tuin en de straat. Wat echter het meest uit zijn gedichten spreekt, is het verlangen de werkelijkheid van de wereld tot leven te wekken.

Het spirituele wereldbeeld zoals Hafez zich dat voorstelde, kan worden samengevat als een oneindig spel van unieke, zich steeds vernieuwende openbaringen waarin al onze ervaringen worden gezien als een onuitputtelijke goddelijke bron. In het werk van Hafez neemt de liefde een zo belangrijke plaats in dat het de grenzen tussen de mens en het goddelijke lijkt uit te wissen.

Op geheel eigen wijze maakt Hafez gebruik van verrassende wendingen en mataforen bij onderwerpen als wijsheid, onderdrukking, vrijheid en het paradoxale van het geloof. Deze direct uit het Perzisch vertaalde gedichten weten de lichtvoetigheid, de krachtige humor, de duizelingwekkende ruimheid van gedachten en het genoegen dat Hafez beleeft aan de liefde, heel goed te treffen.