De Gouden Rots

Sint-Eustatius is vermoedelijk het onbekendste eiland van de Nederlandse Antillen. Het is bijna niet voor te stellen dat het ooit de belangrijkste vrijhaven van het Caraïbisch gebied was, een kosmopolitisch trefpunt waar je alles kon kopen wat de wereld voortbracht. Waar nu in Oranjestad een lange rij ruïnes langs de baai de zee in steken, stond in de achttiende eeuw een aaneengesloten wand van pakhuizen, gevuld met suiker, koffie, thee, tabak en andere tropische producten. Tientallen koopvaardijschepen dobberden aan hun anker. Het eiland dankte er de bijnaam de Golden Rock – de gouden rots – aan. De roerige vrijhaven speelde een belangrijke rol in de wereldgeschiedenis. Toen in 1775 de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog uitbrak, voorzagen de kooplieden op Sint-Eustatius de opstandige Amerikaanse kolonisten van wapens en leverden zo een belangrijke bijdrage aan hun uiteindelijke overwinning. En toen Sint-Eustatius ook nog een saluut liet brengen aan een opstandig oorlogsschip, werd dat door de Amerikanen beschouwd als eerste erkenning van hun onafhankelijkheid. Het uiteindelijke verloop van de geschiedenis luidde zelfs het einde in van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Hoe een nietig eilandje een sleutelrol in de wereldgeschiedenis kreeg toebedeeld is het fascinerende verhaal dat Willem de Bruin vertelt in De gouden rots. Willem de Bruin (1951) is schrijver en was journalist bij de Volkskrant. Eerder publiceerde hij Je moet hier zijn geweest en De koningin van Paraguay (2017).