De eindeloze stad

Troje vormde in de Middeleeuwen een essentieel deel van wereldbeeld en identiteit. De ondergang van deze mooiste, grootste en sterkste stad aller tijden was een sprekend voorbeeld van vergankelijkheid, de werking van Fortuna en de gevaren van liefde en onkuisheid. Als moederstad van Rome en het Romeinse Rijk had zij een unieke positie in de wereldgeschiedenis. Steeds meer volkeren, dynastieën en steden legden hun oorsprong op dezelfde plaats, ter onderbouwing van status en machtsaanspraken. Zo ontstonden overal verhalen rond eigen Trojaanse stamvaders zoals de Frankische Francus, de Britse Brutus en de Brabantse Brabo. Deze Troje-sagen zijn het product van een historische totaalwetenschap waarin eigen geschiedenis en ambities werden ingepast in het grote goddelijke plan, met behulp van alle mogelijke kennis en kunde, waaronder historiografie, geografie, toponymie, archeologie. Deze studie behandelt de verschillende, vaak concurrerende Troje-sagen in de Nederlanden, tegen de achtergrond van de Europese traditie.