Avond nacht morgen

De ongewone verhalen van Gerbrand Muller vragen omsensitieve lezers, die de trage opeenvolging van veranderendebeelden en onbestemde impressies herkennenals poëtische verbeeldingen. Het gaat hier niet om epischeof dramatische psychologische vertellingen, met de alledaagsewerkelijkheid als decor. Er is ook geen sprake vaneenheid van plaats, tijd en handeling, er is geen pointein de verhaallijn: dergelijke conventionele zekerhedenzijn volkomen afwezig. Er is wel een rijke, onvoorspelbarestroom van gewaarwordingen, die steeds verspringenvan accent, zoals in muziek gebruikelijk is, maar weinig inliteraire teksten wordt toegepast, behalve dan in poëzie.Mullers verteltrant doet denken aan de experimenten vanabsurdistische schrijvers zoals Kafka of Beckett, of aande beoefenaren van de écriture automatique, zoals Arrabalof Will Alexander, al lijkt Muller vooral aan het toeval eencentrale rol te verlenen in de beeldenstroom die hij oproept.De herzieningen die hij van tijd tot tijd aanbrengt in zijnwerk zijn veranderingen van accent en reliëf, van intensiteitook, zoals de wisselende interpretaties van muzikalecomposities. Mullers verhalen nemen door de subtielebespeling van gevoelens en stemmingen een unieke plaatsin binnen de Nederlandse literatuur van deze tijd.Laurens van Krevelen