Aokigahara (青木ヶ原)

Nadat de dichter jaren geleden zijn muze leerde kennen besloot hij haar iedere dag een gedicht te sturen, aanvankelijk vormvast later wat vrijer en ook niet meer dagelijks. Op zoek naar een eigen stijl vond hij inspiratie in de processen verbaal van zijn vader – bij leven agent bij de rijkspolitie – die zich kenmerkten door een gecultiveerde afstandelijkheid, soms tot in het absurde. Altijd al een obsessief lezer en onbegrensd nieuwsgierig naar achtergronden dienden de onderwerpen van zijn latere gedichten zich vanzelf aan. Ook kan hij terugvallen op een gevarieerd arbeids- en studieverleden, de tijd die hij heeft gevaren of aan een lopende band stond om uiteindelijk een studie rechten af te ronden. Zijn interesse in Japan en de Japanse cultuur leidde tot het aanleggen van een lijst van mooie Japanse woorden die nog regelmatig wordt aangevuld voor toekomstig gebruik. Het eerste gedeelte van de bundel is daarvan een weerslag. Vragen waarop geen antwoord mogelijk is zijn ook opgenomen, zoals een zelf gekozen dood of de duistere kanten van het bestaan, over het leven aan de zelfkant want tenslotte is alles in zijn optiek een bizarrerie of grotesque. Momenteel werkt hij aan een tweede bundel uit nauwelijks verholen afgunst op het succes van kookboekenschrijvers getiteld ‘kookboek voor galgenmalen’ eventueel uit te breiden met een ‘kookboek voor kannibalen’.