Als je maar lang genoegd danst

Bert Visscher houdt van Italië. Maar toen hij er een tweede huis kocht, kwamen er wat scheurtjes in de liefde. Natuurlijk is Italië wonderschoon, vond Bert Visscher ook altijd. Sole, mare, ristoranti, vino, limoncello – onbezorgd genoot hij tijdens vakanties van alles wat dit land te bieden had. Tot zijn vrouw en hij hun handtekening zetten onder het koopcontract van hun tweede huis, in de buurt van Napels… Zat hij tijdens het programma Ik vertrek nog op de bank te lachen om het gestuntel van landgenoten over de grens, nu was hij zelf zo’n lachwekkend geval. Dag, terrasjes op het strand in de zon, hallo, bezwete ritten van het ene kantoor naar het andere kantoor, panisch op zoek naar verdwenen makelaars, banken en postkantoren. Kalm blijven als openingstijden ineens veranderd zijn, en rustig opnieuw aanwijzen waar de ramen wél geplaatst hadden moeten worden. Langzaam maar zeker ontdekte hij ook de charme van deze chaos, want ach, misschien zijn wij wel bovenmatig georganiseerd. Neemt niet weg dat Bert en zijn vrouw elkaar regelmatig hoofdschuddend aankijken om te verzuchten: ‘Die Italianen kunnen ook echt helemaal niks.’