Als ik een bad had

Lucy is dertig en had succesvol kunnen worden, maar is dat niet. Ze woont in een straat vol toeristen, bezoekt elke week met tegenzin haar opa en heeft een baan die ze niet leuk vindt. Als haar ouders naar Zweden verhuizen, vertrekt zij ook. Naar Madrid, waar de mensen niet zo opgefokt zijn en waar een vriend van haar woont die precies doet waar hij zin in heeft. Ze hoopt dat het haar daar lukt om anders te leven, maar dat nieuwe leven komt niet echt op gang. Pas na een ingrijpende gebeurtenis snapt ze dat ze op zoek is naar iets anders. Vos kijkt op een prachtige manier net naast de dingen en schetst in korte scènes gebeurtenissen waarin humor en droefheid bijna hetzelfde lijken. Als ik een bad had is een roman over verwachtingen, perfectionisme en pogingen om onafhankelijk te zijn. ‘Als mensen een documentaire over je willen maken, moet je je even op je achterhoofd krabben,’ zei een documentairemaakster eens tegen mij. ‘Of je hebt iets bereikt en mensen willen snappen hoe dat kan. De voorwaarden voor succes begrijpen. De illusie hebben dat ze zelf zoiets kunnen. Of je bereikt niks, maar bent toch gelukkig op je eigen vreemde manier. Of je bereikt niks en je bent ongelukkig, maar voor dat soort documentaires willen fondsen meestal niet betalen.’